Styl bezpieczny
Każde dziecko potrzebuje i zasługuje na miłość, czułość, ciepło i bezpieczeństwo. Opiekun, który zapewnia bezwarunkową miłość oraz zaspokaja ciekawość i poznawanie świata w bezpiecznych warunkach – rozwija w dziecku przekonanie na temat siebie, jako osoby wartościowej, godnej szacunku i miłości. Otaczający ludzie zaś postrzegani są jako dostępni, niezagrażający. Dziecko uczy się zdrowej , bezpiecznej relacji,wierzy we własną skuteczność i z tą bazą wkracza w dorosłe życie.
Relacja z opiekunem stanowi most między doświadczeniami relacyjnymi z okresu dzieciństwa a tym czego może spodziewać się po otoczeniu w późniejszych latach życia.
Kiedy relacja z opiekunem jest zaburzona, dziecko doświadcza różnego rodzaju zaniedbań, przemocy, odrzucenia, poniżania itp. Tworzy się pozabezpieczny styl przywiązania. Dziecko nie czuje się bezpiecznie w relacji, nie ufa, postrzega siebie jako mało- lub niewartościowe, niegodne uwagi i zainteresowania.
Styl unikający
Opiekun/ rodzic odrzuca dziecko, jest nadmiernie kontrolujący i natrętny. Ignoruje, unieważnia lub też karze dziecko za prośbę o ochronę i pocieszenie. Dziecko uczy się nie okazywać emocji, staje się nadmiernie samodzielne i niezależne. Podporządkowuje swoje zachowania pod opiekuna, tak by go zadowolić. W dorosłości będzie zaprzeczać i odrzucać bolesne emocje i wspomnienia.
Styl ambiwalentny
Opiekun/rodzic postępuje w sposób niespójny i nieprzewidywalny, jest zaabsorbowany własnymi potrzebami. W niektórych sytuacjach rodzic reaguje adekwatnie, w innych narzuca swoją wolę lub jest emocjonalnie niedostępny. Dziecko sygnalizuje własny dyskomfort w sposób przesadzony, wyrażając złość lub cierpienie, by zostać pocieszonym. Jako dorosły, będzie bał się odrzucenia, asertywności, a emocje będzie wyrażał w taki sposób, by uzyskać pomoc otoczenia.
Styl zdezorganizowany
Opiekun/ rodzic wzbudza w dziecku strach. Zaniedbuje dziecko, może stawać się przemocowy, agresywny. Nie jest zaangażowany w relację z dzieckiem, nie zapewnia przewidywalnej opieki.. Dziecko doświadcza niepokoju, nie wie co może zapewnić mu bezpieczeństwo. Instynktownie poszukując bliskości, dziecko zbliża się do rodzica, a oddala doświadczając z jego strony krzywdy. W dorosłości przejawia kompulsywną potrzebę kontroli nad otoczeniem, tłumi swoje potrzeby, przejawia zachowania agresywne. Postrzega otoczenie jako niebezpieczne i zagrażające.