EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocesing) – przetwarzanie i desensytyzacja za pomocą ruchu gałek ocznych.
Twórcą metody jest Francine Shapiro, która odkryła że powtarzające się, szybkie ruchy gałek ocznych wpływają na obniżenie natężenia myśli i emocji po doświadczeniach traumatycznych.
Terapia EMDR zalecana jest m.in. przez Światową Organizację Zdrowia czy też Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne.
EMDR polega na bilateralnej stymulacji dwóch pólkul mózgowych, w wyniku czego powstają nowe połączenia w sieci wspomnień, co wpływa na pozytywne zmiany w emocjach, myślach oraz pomaga w lepszym rozumieniu własnych doświadczeń.
EMDR prowadzi do osiągnięcia takiego stanu, w którym dane doświadczenie jest pamiętane, a nie ponownie przeżywane.
8 faz EMDR
Wywiad
Zbierana jest historia życia, która ma na celu ustanowienie targetów do przetworzenia, identyfikację aktualnych objawów, przekonań, przeszkadzających emocji i doznań płynących z ciała.
Przygotowanie
Wprowadzenie technik stabilizacyjnych, ćwiczenie bezpiecznego miejsca. Psychoedukacja z zakresu pracy EMDR.
Ocena
Wybranie do pracy targetu w powiązaniu z aktualnymi objawami.
Desensytyzacja
Wykorzystanie ruchu gałek ocznych lub innej formy bilateralnej stymulacji, w wyniku czego następuje przetwarzanie sieci pamięciowych traumy i sieci obszaru pamięci jawnej, świadomej.
Instalacja
Następuje połączenie pozytywnego przekonania ze wspomnieniem oryginalnym za pomocą bilateralnej stymulacji.
Skanowanie ciała
Zwrócenie uwagi na poszczególne części ciała w celu weryfikacji, czy zdarzenie zostało w pełni przetworzone. Utrzymujące się napięcie, blokada lub inne odczucie wymaga kontynuowania pracy.
Zamknięcie
Faza ta występuje niezależnie od tego czy zdarzenie zostało przetworzone, czy też nie, Wprowadza się ćwiczenia relaksacyjne ( bezpieczne miejsce, techniki oddechowe).
Ponowna ocena
Na kolejnej sesji następuje ocena , czy doświadczenie traumatyczne zostało skutecznie przetworzone. W przeciwnym wypadku następuje powrót do fazy 4 (desensytyzacja).
Bibliografia:
- Zdankiewicz-Ścigała (2017). Aleksytymia i dysocjacja jako podstawowe czynniki zjawisk potraumatycznych, Warszawa, Wydawnictwo Naukowe Scholar
- Widera-Wysoczańska (red.) (2011). Interpersonalna trauma. Mechanizmy i konsekwencje, Warszawa, Difin
- Shapiro (2017). Zostawić przeszłość w przeszłości. Warszawa, PTTEmdr
- Taylor (2017). Zaburzenia przywiązania u dzieci i młodzieży” Sopot, GWP.